พ่อแม่ปุ๊กน้ำตาซึม-เมียช็อก วอนยุติไม่ได้สมคบคิด-ทำใจหากลูกถูกประหาร

พ่อ : "น้องอิ่มป่วยปลายปีที่แล้ว เราไปบ้านที่ต่างจังหวัด เลี้ยงกินกันธรรมดาปกติ แล้วสันนิษฐานว่าอาจเป็นการกินปลาหมึก เข้าใจว่าแพ้อาหาร และผื่นขึ้น ปุ๊กเขาเลยถ่ายรูปและส่งไปให้หมอที่รักษาน้องยิ้มดูว่าผื่นตัวนี้เกี่ยวกับภูมิแพ้อะไรหรือเปล่า แล้วเขาก็พาลูกไปตรวจภูมิแพ้ดูว่าเหมือนน้องยิ้มหรือเปล่า"

พ่อ : "ผมไม่ทราบผลการตรวจ เพราะเขาไม่ได้บอกอะไรผมเลย"

น้องชาย : "ผมก็ไม่รู้เลยเหมือนกัน เขาไม่ได้คุยอะไร เพราะตอนไปบ้านต่างจังหวัดผมไม่ได้ไปด้วย ผมอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ ผมก็เลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย"

พ่อ : "คิดว่าเป็นอาการภูมิแพ้ครับ"

พ่อ : "ไม่นานครับ ไม่เอะใจว่าจะรุนแรง"

พ่อ : "วันที่เขาพาไปตรวจภูมิแพ้นั่นแหละครับ เขาอยู่รพ. ตลอด แต่ผมไม่ทราบเลยว่าอาการเป็นยังไง"

น้องชาย : "ส่วนมากหมอจะคุยกับแม่ปุ๊กเลย เพราะอยู่กับหมอมากกว่า ไม่ได้คุยกับพ่อกับแม่"

พ่อ : "ก็เคยถามเขาเหมือนกันว่าตกลงเป็นอะไร แพ้อาหารทะเลหรือเปล่า เขาบอกว่าหมอไปเจาะเลือดตรวจ ผมก็รู้แค่นั้น"

พ่อ : "ณ ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกว่าจะเสียหลาน เพราะคิดว่าเป็นภูมิแพ้"

น้องชาย : "ผูกพันครับ เล่นด้วยกันมา ผมก็กอดหอมเล่นทั้งคู่ ถ้าหยุดก็พาไปขับมอเตอร์ไซค์เล่น ดูเป็ดดูไก่ เพราะน้องอิ่มชอบดูสัตว์ ตอนน้องเขาอยู่รพ. ก็คิดถึงมาก ซึ่งตัวผมไม่เคยได้เข้าไปเยี่ยมเลย ผมไม่เคยได้ดูหน้าน้องอิ่มตั้งแต่วันที่หมอห้ามเยี่ยม"

พ่อ : "ปุ๊กเขาบอกว่าในช่วงโควิด เขากลัวจะติดเชื้อ นี่ตามที่ปุ๊กแจ้งมา"

น้องชาย : "กลัว ไม่อยากเสียหลานคนนี้ไปเลย"

น้องชาย : "ผมเคยเห็นภาพแต่ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร เป็นปากดำๆ เหมือนปากเปื่อย"

พ่อ : "ตอนนั้นก็ยังถามปุ๊กว่าน้องเป็นโรคปากเท้าเปื่อยหรือเปล่า"

พ่อ : "ผมตกใจมาก ก็คิดอยู่ว่าถ้าเขาจะวางยา เขาจะทำเพื่ออะไร ในเมื่อนั่นก็คือลูกแท้ๆ ทำเพื่ออะไร"

พ่อ : "อันนี้ผมไม่ทราบเลยครับ"

น้องชาย : "ก็ตกใจ ถ้าส่วนตัวผมไม่อยากพูดว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ ผมอยากเห็นหลักฐานมากกว่า ถ้าทำจริงผมก็ยอมรับได้ครับ ผมก็อยากขอความยุติธรรมกับตร.ด้วย เรื่องจุดๆ นี้ครับ"

พ่อ : "บ้านหลังนี้เป็นน้ำพักน้ำแรงของผม ผมผ่อนมาเกือบ 20 ปี ยังไม่หมด ตอนนี้ปุ๊กอายุ 29 ตอนผมเริ่มซื้อบ้านเขาอายุแค่ 9 ขวบ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะทุกวันนี้ผมเป็นคนผ่อนชำระเองทุกงวดๆ และยังผ่อนอยู่"

พ่อ : "ผมรู้สึกว่ามันรุนแรงมาก แล้ว ณ วันนี้ความจริงมันยังไม่ปรากฎ ก็น่าจะเป็นการฟังหูไว้หูบ้าง"

พ่อ : "ใช่ครับผม"

พ่อ : "เขาเครียดตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ เป็นเบาหวาน โรคหัวใจ ตอนนี้เครียดมากเบาหวานขึ้นตา"

พ่อ : "เขาไม่ดูข่าว ไม่ฟังเลย เขาเครียด ผมก็เครียดครับ"

พ่อ : "จะพยายามไม่เล่าอะไรต่อ เขาถามก็บอกว่าลูกอยู่เรือนจำ ส่วนข้อกล่าวหาเขาไม่ได้ถาม ถ้าเขาถามผมก็จะบอกว่าเป็นแค่ข้อสันนิษฐาน"

พ่อ : "ก็ปล่อยให้เขายึดครับ เพราะผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย เราไม่เห็นอะไรเลย"

น้องชาย : "ให้เขาเอาไปเลยครับ"

พ่อ : "ก็ถือว่าเป็นเงินไม่สุจริตแล้ว ก็ไม่ควรจะได้ครับ"

พ่อ : "ก็ปล่อยให้เป็นไปตามกระบวนการตามกฎหมายครับ เราคิดอะไรไม่ได้ เราประชาชนธรรมดาคนหนึ่ง เรื่องกฎหมายเราไม่ทราบ แม้แต่ตอนนี้เงินที่จะจ้างทนายก็ไม่มี"

 

ปอ : "ตามกฎหมายเลยครับ"

พ่อ : "เราก็เครียดกันพอสมควร บางอย่างเราไม่รู้เรื่องเลย แต่สังคมมาประณามว่าเราเป็นผู้ร่วมกระทำ เป็นครอบครัวที่เลวร้ายจะไม่มีที่ยืนในสังคม ถูกตัดสินไปแล้ว แต่เราก็อยู่กันปกติเพราะเรามีเพื่อนบ้านที่เข้าใจและคอยให้กำลังใจเราอยู่"

น้องชาย : "เหนื่อยครับ ผมสงสารแม่สงสารพ่อ พ่อแม่เหนื่อยมาเยอะแล้ว (เสียงสั่นเครือ) ยังต้องมาเจอแบบนี้อีก บางวันนอนไม่หลับ ตีสองตีสามยังต้องมานั่งคุยกันเรื่องนี้ว่าจะเอายังไง เป็นยังไง บางวันแม่ช็อก เหมือนเขาหายใจไม่ออก (ร้องไห้) เหมือนคนชัก มือไม้ชา มันเหนื่อย เครียดมากครับ"

พ่อ : "ก็ยังทำงานได้ตามปกติ เพียงแต่ว่าพอเราไปที่ทำงาน พยายามแยกเรื่องส่วนตัวกับงานออก แต่ก็อดเป็นห่วงที่บ้านไม่ได้"

ปอ : "ผมไปได้ แต่พยายามไม่คุยกับใคร แต่มีรุ่นพี่ที่ทำงานเขาให้กำลังใจ ให้เราสู้ๆ เดี๋ยวก็ผ่านไป"

พ่อ : "เขาโยงมาหาผมครับ ณ ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกครับ"

น้องชาย : "ตร.เขาพูดว่าอาจมีผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่ภายในบ้าน ซึ่งในบ้านก็มีแค่พ่อแม่ผม มันก็คิดทุกคนว่าจะเป็นใคร"

พ่อ : "ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ"

ปอ : "ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ"

พ่อ : "ทุกอย่างก็ขอให้เป็นไปตามกระบวนกฎหมาย ทำผิดก็ขอให้รับผิดไป พ่อคงช่วยอะไรไม่ได้มากกว่านี้"

น้องชาย : "ถ้าสิ่งที่พี่ทำผิดจริง ก็ยอมรับ ไม่ว่าจะติดคุกตลอดชีวิตหรือประหารชีวิตก็ต้องยอมรับ"

พ่อ : "จริงๆ แล้วผมยังยืนยันว่า 100 เปอร์เซ็นต์ ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ปุ๊กทำ และขอให้ทุกอย่างยุติเถอะ ทุกวันนี้ผมและครอบครัวเครียดมาก แทบไม่เป็นอันทำงานแล้ว ผมก็ต้องกังวลกับการทำงานของผม ถ้าเกิดการทำงานของผมมีปัญหาอะไรขึ้นมา นั่นหมายความว่าทุกอย่างของผมล่มหมดเลย เพราะผมเป็นเสาหลักของบ้าน ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเครียดขึ้นทุกวันๆ ผมขอร้องนะครับ ช่วยฟังหูไว้หู อย่าเพิ่งสรุปอะไรลงไป ก่อนได้รู้ความจริงทั้งหมด"

 

พ่อ : "เอากลับมาเลี้ยงที่บ้านครับ ยังรักและผูกพัน"

ปอ : "อยากได้มาเลี้ยงมาก (เสียงสั่นเครือ)"