เรื่องลับมาก!! ปาย สิตางศุ์ สารภาพบาป เคยเมาแล้วขับ ชนคนไม่รู้ตัว

"วิธีการรับมือของหนู คือหลายครั้ง เรารู้สึกว่าเราอยู่ในไฟ ไม่จำเป็นต้องไปตอบโต้เขา เขาอยากให้เรารู้สึกอี๋กับเขานั่นแหละ เขาถึงส่งแบบนี้มาให้เรา มันคือความจิตของเขา บางอันก็เลือกไม่เห็นดีกว่าก็บล็อกไป แต่อันไหนหนักมากๆ อย่างขอมีอะไรด้วยได้มั้ย แล้วพิมพ์มาหาเราส่วนตัว บางอันหนักมากๆ จะแคปแล้วส่งสตอรี่ คนที่ติดตามเราจะช่วยเข้าไปกดรีพอร์ต นอกจากนี้ ในชีวิตเคยเจอหลายครั้งมาก ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เจอคนที่เดินตาม หนูจะไม่ไปพวกเทศกาลต่างๆ พวกลอยกระทง ไม่เลยเพราะเคยเจอแบบมาเปิดให้ดู เดินมาจับ หนูโดนหลายครั้งมาก  ตั้งแต่เด็กหนูโดนในห้องน้ำที่โรงเรียน มีคนก้มลอดช่องเข้ามา เราตกใจมาก ไปเล่าแม่ แม่ก็ไปบอกโรงเรียน ถ้าหนักมากๆ คุกคามเราเยอะๆ ก็อาจจะแจ้งความ" 

"ต้องบอกก่อนว่าการรถชนของหนู มันเกิดจากการที่เราดื่มแอลกอฮอลล์ หนูเคยประสบปัญหาแบบนี้ หนูดื่มแอลกอฮอลล์กับเพื่อน แล้วขับรถมาชนคนที่กำลังขับรถด้วยกัน แต่เขากำลังจะไปทำบุญอย่างแรงมากๆ หนูไม่รู้ตัวเลย"

ไม่โดนเรื่องชนแล้วหนี?

"ตอนแรกหนูขับกลับมา ต้องยอมรับว่าตอนนั้นหนูเด็ก ขับกลับมาแล้วนอนปกติ ตื่นเช้ามามีแผลยาว เมาจนปีนขึ้นรั้ว รั้วมีหนาว หนูก็ปีนแล้วตกลงมา ไม่รู้ตัวว่าเจ็บ ตื่นเช้ามาแม่ก็ถามว่าเรามีเรื่องไม่สบายใจอะไร ทำไมไม่กลับบ้าน ไม่เล่าแม่ ไปกินเหล้าทำไม มันเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตเรา หนูไม่ได้มีอะไรเสียใจ แค่อยากสนุกกับเพื่อน มารู้ทีหลังว่าหนูขับรถชนเขา ตอนนั้นเด็กอยู่ เขาไม่ได้เอาความอะไร เขาแค่เป็นห่วงหนูเฉยๆ แต่สิ่งที่ทำให้คิดได้ถ้าวันนั้นเราชนเขา แล้วเขาเสียชีวิต หนูจะรู้สึกผิดกับตราบาปที่หนูแค่สนุกตอนนั้นไปกี่สิบปีในชีวิตของหนู"

"หนูเสียใจมากๆ ไม่กินเหล้าอีกเลย บอกแม่เลยว่าหนูจะไม่ดื่มแบบนี้อีกแล้ว สัญญาเลย เวลาไปเที่ยวกับเพื่อน เพื่อนบอกว่ากินเหล่าหน่อย ไม่รักเหรอ หนูก็บอกว่าหนูรักแม่มากกว่า"

"แม่ก็ไปเจราจากับเขา บอกว่าหนูยังเด็ก เขาไม่ได้โกรธอะไร เขาไม่ได้เจ็บตัว แต่เขาเป็นห่วงว่าหนูขับเร็วมากเลย หนูปลอดภัยมั้ย ตอนนั้นเหมือนเจรจากันได้ เขาไม่ได้แจ้งความหนู เขาแค่ให้หาคันนี้ให้หน่อย พอเราปลอดภัยเขาก็ไม่เป็นไร ซึ่งหนูโชคดีมากๆ หลายคนที่เมาแล้วขับ ไม่ได้กระทบแค่ตัวเรา แต่คนทั่วไปที่เกิดจากการกระทำของเรามีจริงๆ หนูก็เลยเลิกไปเลย  หลังจากวันนั้นหนูเปลี่ยนพฤติกรรมโดยไม่แตะเลย จนผ่านมา 5-6 ปีที่เราไม่แตะมันเลยแม้แต่นิดเดียว แล้ววันที่เริ่มทำงานวงการบันเทิงเยอะๆ หนังมีการเลี้ยงปิดกล้อง แม่บอกว่าเข้าสังคมก็ดื่มได้นะ แต่เราต้องดูแลตัวเอง อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน ให้ดูแลตัวเอง อย่าให้ถึงจุดนั้น หนูก็ไม่เคยทำให้ถึงจุดนั้นอีกเลย"

"หนูประกวดดัชชี่ปี 2005 โดยไม่ตั้งใจ ไม่ได้อยากเข้าวงการบันเทิง บังเอิญโชดีได้เข้ามาในวงการ ทำงานเรื่อยๆ ได้เงินก้อนแรก มีเงินเป็นของตัวเอง จนเรียนจบ ก่อนเรียนปริญโท เป็นช่วงที่เราสนุก เรียนจบมีทุกอย่าง มีเงิน หนูก็เริ่มกลายเป็นคนเรื่องเยอะ งานนี้ไม่อยากทำ เหนื่อย ซึ่งการเป็นดาราเรื่องมากไม่ได้(หัวเราะ) เรายังเด็กด้วย เราเหนื่อย อยากพัก พอมีเงินเราก็อยากมีเวลา เราก็บอกทุกคนว่าขอพักก่อน เราใช้เงินที่เรามีไปนั่นนี่เที่ยวเล่น จนมารู้ตัวอีกที จะไม่มีเงินใช้แล้ว หันไปดูอีกที เงินในบัญชีเหลือแค่นี้แล้ว เงินไปไหนหมด ตอนนั้นเริ่มรับงานน้อยลง"

"ส่วนหนึ่งหนูเลือกงาน ผู้จัดการก็บอกทุกคนว่าคิวไม่ได้ ทุกคนก็เข้าใจว่าหนูคิวไม่ว่างก็เลยไม่จ้าง ช่วงแรกเราโอเค ได้ใช้ชีวต ทำสิ่งที่อยากทำ จนวันที่รู้ตัวเองเงินเราน้อยลงแล้วนะ"

"จริงค่ะ หนูเบิกจนถอนออกมาไม่ได้แล้ว เหลือไม่ถึง 100 บาท ไม่มีเงินติดกระเป๋าเลย ตอนแรกเหมือนมีก็ใช้ไปจนหมด เฝ้ารอวันที่เช็คจะเข้า ถึงจะออกไปกดเงินและออกไปข้างนอกได้ เพราะไม่มีเงินเติมน้ำมัน แม่ก็ไม่รู้เรื่องนี้ ไม่เคยบอกแม่ว่าไม่มีตังค์ ไม่เคยยืมเงินคนอื่นด้วย เรารู้สึกว่าเรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง ที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตแบบนั้นได้ยังไง วันที่ไม่มีเงิน หนูนอนไม่หลับ ร้องไห้ แล้วพรุ่งนี้เราจะทำยังไง ยังดีที่หนูมีบ้าน หนูไม่ออกไปไหนเลย ปกติไปโน่นไปนี่ทุกวัน ไม่ออกไปเลยเพราะไม่มีเงิน เพื่อนชวนไปกินข้าวก็ไม่ไป ไม่อยากเจอหน้าใคร ใครชวนไปเที่ยวก็ไม่ไป นอนร้องไห้ เมื่อไหร่เราจะมีเงิน" 

"ใช่ หนูไม่ยืมเงินใครเพราะรู้ว่าคืนไม่ได้ ถ้าจะขอคนเดียวคือคุณแม่ แต่เรารู้สึกโตมากพอที่จะไม่บากหน้าไปบอกแม่ว่าไม่มีตังค์ แล้วให้เขาเสียใจว่าที่ผ่านมาเงินไปไหน แม่สอนตลอดต้องเก็บเงิน แต่เราไม่เชื่อเขาเพราะเราเชื่อว่าเรายังหาได้ วันนี้ไม่รับงาน เดี๋ยวเขาก็จ้าง"

"มีช่วงนึง หนูไม่มีงานเลย จนโทรหาแม่ บอกว่าหนูออกไปเป็นพนักงานออฟฟิศดีมั้ย อย่างน้อยได้เงินทุกเดือน แม่ถามว่าแน่ใจมั้ยว่าเป็นสิ่งที่อยากทิ้งไปจริงๆ ถ้าทิ้งไปจะเริ่มไม่ได้แล้วนะ หนูก็ให้เดตไลน์ตัวเอง ถ้า 2 เดือนไม่มีงานจะออกจากวงการ ลึกๆ ในใจ ก็ขอเหอะ มีสักงานก็ยังดี เพื่อให้เรารอดตาย อาทิตย์สุดท้ายก่อนถึงเดตไลน์ตัวเองมันมีงานเข้ามา ก็รู้สึกว่าข้างบนคงบอกเราว่าเรายังอยู่ตรงนี้ได้อยู่ เป็นงานที่เรารัก ไม่อยากทิ้งไป"

"ยอมรับว่าจริง หนูรักวงการนี้มาก หนูเฝ้ารอการทำงานทุกวัน ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่อยากไป กล้าพูดได้เลย และสนุกกับงาน ถ้ามีโอกาสจะอยู่ไปเรื่อย หนูมีความสุขในการไปกองถ่ายมากๆ หนูเป็นคนตื่นเช้ามาก ปกติในวันที่ไม่ได้ทำงานจะตื่นไม่เกิน 8 โมง ไม่เคยเกี่ยงถ้ากองนัดเช้า แม่บอกว่คนตื่นเช้าคือกำไร เราได้เห็นโลก ได้ทำอะไรมากกว่าคนอื่น หนูชอบไปปั่นจักรยานตอนเช้า"

"ไม่ว่างแล้วค่ะ พูดได้เต็มปากเลย ควรจะอายแต่ไม่อาย (หัวเราะ) หนูรู้สึกว่าเขาให้เกียรติเรา เราให้เกียรติเขา หนูไม่เคยปิดบัง แม้จะคบใครก็ตาม คบกันเขาก็อยากมีตัวตนในชีวิตเรา คบมา 8-9 เดือน หนูรู้จักเขามาก่อนหน้านี้ค่อนข้างนาน รู้หน้าค่าตาแต่ไม่มีโอกาสมาคุยกันจริงจัง แต่รู้ว่าคนนี้เป็นเพื่อนคนนี้"

"อันนี้ไม่จริงค่ะ มีการคุยกันจริง ต้องบอกว่าด้วยวัยของหนูและเขา เราผ่านอะไรมาเยอะมาก ทำให้เราไม่ได้คบกันเล่นๆ ถ้าคบเล่นๆ ก็ไม่เอาดีกว่า เขาก็เช่นกัน เรื่องการแต่งงานมีคุยกันจริง เขาเป็นคนเริ่มมากกว่า พอคุยไปสักพัก เริ่มปรับจูนเห็นทิศทางว่าน่าจะเป็นไปได้ เขาก็บอกว่าถ้าเป็นแบบนี้ มันอาจไปถึงการแต่งงานได้นะ"

"ไม่ค่ะ เขาสร้างเป็นคอนโดที่จะอยู่กับครอบครัวอยู่แล้ว หนูไม่รู้ราคา ไม่ได้ถาม เหมือนสร้างคอนโดเพื่ออยู่ด้วยกัน ราคาเท่าไหร่ไม่ทราบจริงๆ มันตีมูลค่าไม่ได้ เพราะไม่ใช่คอนโด 1 ชั้น เขามีการแพลนแหละ ถ้ามีลูกอาจให้อยู่ห้องนี้ ถ้าทะเลาะกันเขาจะย้ายไปอย่ห้องนี้ (หัวเราะ) เขาเหมือนคิดไว้ ปรึกษาเรา เป็นการปรึกษาซึ่งกันและกัน" 

"บอกไม่ได้เลยค่ะ เป็นความพร้อมของหนูและเขา เขาก็ทำธุรกิจ หนูก็มีละครที่ยังรับอยู่และค่อนข้างเยอะด้วย"

"หนูเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้ว เคยมีแฟนที่คบหลายปีมากๆ แล้วเกือบจะแต่งงานกัน ปัจจุบันหนูไม่คาดหวังเลย ถ้าคาดหวังต้องผิดหวัง ไม่อยากให้กดดันเขา ถ้าเขาจริงจังกับเรา เขาจะทำให้มันเกิดขึ้นได้เอง โดยที่เราไม่ต้องพูด ถ้าไม่เกิดขึ้นก็ไม่มานั่งร้องไห้ แฮปปี้กับทุกวัน" 

"จริงค่ะ โตขึ้น ดูแลตัวเองได้ เขาไว้ใจการใช้ชีวิตกับหนูมาตั้งแต่เด็ก มีอะไรหนูคุยกับเขาทุกเรื่อง มีเรื่องอะไรก็โทรหาเขาทุกครั้ง เขารับรู้เรื่องราวในชีวิต เขารู้ว่าหนูโตมากพอ"