โยโกะ เผยชีวิตเปลี่ยน หลังป่วยสมองอักเสบ ปลงชีวิตความจำหาย กลับมาไม่เต็มร้อย(คลิป)

ชีวิตไม่เหมือนเดิม?
"หน้ามือเป็นหลังมือ พลิกบทบาท หลายสิ่งที่เคยทำก็ไม่ได้ทำ แต่หลายสิ่งที่ไม่ดีก็ดีขึ้น"

ตอนโยโกะเป็นแบบนี้ แม่สังเกตเห็นอะไรในตัวเขาบ้าง?
แม่ : "หลายอย่างค่ะ ลดละเลิก"
โยโกะ : "บุหรี่เมื่อก่อนสูบก็เลิก เหล้าก็ไม่ดื่ม อย่างบุหรี่ก็สัญญากับคุณแม่ก่อนป่วยว่าจะเลิกแล้ว เดี๋ยวก็เลิกเองแหละคุณแม่ ก็เลยได้จังหวะ"

รักษาที่รพ. นึง แต่ตอนหลังแม่ย้ายไปอีกรพ. สาเหตุเพราะอะไร?
แม่ : "เขาให้ยาเกินขนาดจนไตวายเฉียบพลัน แต่ก็รอดมาได้"

พอออกมาเขาเสียความทรงจำ แม่ช่วยยังไง?
แม่ : "ก็พยายามเล่าความในอดีต"
โยโกะ : "เขาบอกว่าเคยไปที่นี่จำได้มั้ย บางอย่างก็จำได้ บางอย่างก็หายไปเลย"

เวลาคนความจำเสื่อมจะปวดหัวมาก?
โยโกะ : "ตอนฟื้นความทรงจำ ปวดหัวหนักมาก หนักไม่ได้เล่นๆ เพราะซีสต์ยังอยู่ในสมอง แล้วมีการอักเสบของสมอง ไม่ต้องแค่นึกค่ะ แค่เรารู้ว่าฝนกำลังจะตก แรงกดอากาศทำให้เราปวดหัวจนน้ำตาไหล บางครั้งก็ง่วงนอน แล้วก็หลับไปเลย หลับกลางอากาศค่ะ"

แม่คิดว่าความจำเขาหายไปสักเท่าไหร่?
แม่ : "ณ ตอนนี้กลับมา 70-80 เปอร์เซ็นต์แล้ว"

ปลงเป็น?
โยโกะ : "ต้องปลงค่ะ ถ้าไปยื้อแล้วไม่กลับมามันทุกข์ ไม่มีประโยชน์"

ช่วงนึงจำไม่ได้แม้กระทั่งแม่?
โยโกะ : "ใช่ค่ะ เราคิดว่าเราจำได้แต่แม่บอกว่าไม่ ฉันทักเธอ เธอจำไม่ได้ เธอไม่รู้เรื่อง"
แม่ : "ช่วงใหม่ๆ ค่ะ ก็ถามว่านี่แม่นะ เขาก็ตอบว่าจำไม่ได้ ตาก็จะลอยเคว้งคว้าง ตอนนั้นก็ไม่เป็นไร คนฟื้นใหม่ๆ ก็เป็นแบบนี้แหละ"

นานมั้ยกว่าจะจำได้?
แม่ : "ก็หลายวันอยู่ค่ะ"
โยโกะ : "เอาจริงๆ เราไม่คิดว่าเราลืมคุณแม่ แต่คุณแม่บอกว่าเราลอยไปลอยมา พูดไม่รู้เรื่อง เราคิดว่าจำคุณแม่ได้ เพียงแต่ตอนฟื้นเราคิดว่าเรายังเด็กอยู่ ยังเป็นเด็กเลย แล้วก็ไหว้ทุกคนที่ผ่านมา ตอนเด็กๆ จำได้แม่จะถามว่าสวัสดีหรือยังเจอใคร ก็ด้วยอันนั้น สวัสดีทุกคน"

รอดได้ไง?
โยโกะ : "เราไม่รู้ว่าเราไตวาย แต่เรากำลังรักษาตัวและคิดว่าเราคงไม่รอดแล้วใช่มั้ย กำลังจะไปแล้วใช่มั้ย ไม่ทราบมาก่อนว่าคุณแม่ย้ายรพ. มาแล้ว เรากำลังจะหายแล้ว รู้อย่างเดียวว่าเป็นหนักขึ้น กำลังจะไปแล้ว ก็บอกคุณแม่ว่าหนูกำลังจะตายแล้วใช่มั้ย แม่บอกไม่ใช่ กำลังจะหาย ไม่ให้ตายจะตายได้ไง"

เคยหนีออกจากรพ.?
แม่ : "พยายามจะออกจากห้อง แต่ตัวเขาไม่ทราบ"

คุณแม่โยโกะ ทาคาโน่?
โยโกะ : "เราไม่ทราบเลย จำไม่ได้"

ตอนย้ายรพ. ไม่ใช่การขอออกดีๆ แต่ต้องหนี?
แม่ : "ไม่เชิงหนี แต่เราขอกลับบ้าน เขาบอกว่าได้ๆ 9 โมงเช้าจะกลับ โยโกะก็บอกว่าปวดหัว เขาก็บอกว่าให้น้ำเกลือ แต่ไม่ใช่น้ำเกลืออย่างเดียว เป็นยานอนหลับ สามทุ่มแล้วยังไม่ตื่น ทำยังไงได้ก็เลยให้ญาติๆ สามสี่คนอุ้มขึ้นรถกลับ จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วนะคะ จะไม่ยอมให้กลับ"

แม่รู้สึกยังไงกับภาพลักษณ์ลูกสาว?
แม่ : "ไม่ได้รู้สึกอะไรค่ะ มันก็เป็นงานของเขา"

เคยคุยมั้ยว่าให้เพลาๆ หน่อย?
แม่ : "ส่วนมากป่ะป๊าเป็นคนว่า เพราะคนญี่ปุ่น"
โยโกะ : "เขาไม่ชอบให้ใส่ชุดว่ายน้ำ ทำไมต้องใส่ทุกงาน อะไรแบบนี้"

เรียนนานแค่ไหนถึงประกอบอาชีพได้?
โยโกะ : "เรียนเร็วกว่าชาวบ้านเยอะค่ะ อย่างไพ่เรียนไม่นาน อาศัยใช้ทุกวันก็ชำนาญ แต่การพูดของโยติดขัดอยู่บ้าง ซึ่งก็มาจากสมอง ลูกค้าบางท่านก็ไม่ได้สนใจคุณจะพูดชัดไม่ชัด เขาสนใจแค่คุณดูแม่นไม่แม่น ก็เริ่มมีลูกค้ามาดูกับเรา พอเริ่มไปเรียนโหราศาสตร์เรียนได้เร็วมาก คนอื่นใช้เวลาเรียนเป็นปีๆ แต่เรามีโรคสมอง แต่อาจารย์แหม่มบอกเลยว่าเรานี่แปลกนะ แสดงว่ายังไงเขาก็เลือกมาแล้ว เป็นดวงของเรา แต่พอเริ่มดูดวงได้ ยอมรับว่าสมาธิดีมากเพราะคัมภีร์เล่มใหญ่มาก แค่ตั้งลัคนาให้คนต้องใช้สมาธิมากค่ะ ถ้าไม่มีสมาธิหลุดค่ะ ผิดลัคนาก็ต้องมาแก้ มันต้องผิดพลาดให้น้อยที่สุด ทำให้ต้องมีสมาธิ เราก็เริ่มพูดจาได้ดีขึ้น พูดจาต่อเนื่องขึ้น ใช้เวลา 6-7 เดือน แล้วก็ฝึกอยู่ทุกวัน การทำบุญสวดมนต์ก็ต้องไม่ขาด"

ทางด้านศาสนาต้องไปด้วยกัน?
โยโกะ : "ต้องไปด้วยกัน บางทีเราจะมีสมาธิได้เราต้องอาศัยความจำ มีความตั้งมั่น ทางสำนักก็บอกเลยว่าสิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่การสวดมนต์หรือทำบุญในวัดอย่างเดียว สิ่งสำคัญคือคนที่ให้ดวงเรามา คือพ่อกับแม่ อันนี้เราจะไม่ขาดเลยในทุกๆ วัน เราจะเถียงกันบ้าง รู้ว่าผิดก็เริ่มไปกราบเท้าขอโทษ จริงๆ สำนึกดีมีอยู่แล้วค่ะ โยโตมากับวัด แม่ปลูกฝังมาดีมาก โยทำบุญมาตั้งแต่เด็กๆ แต่คนไม่รู้"

จำเรื่องความรักได้บ้างมั้ย?
โยโกะ : "เคยแต่งงาน และต้องรอ 3 ปีไปหย่า จำได้ว่าน่าจะถูกทำร้ายค่ะ"

อยากมีแฟนอีก ไม่อยากไปไหนมาไหนคนเดียว?
โยโกะ : "อยากมีอยู่ค่ะ ยังได้อยู่มั้ยคะ จริงๆ สเปกขอเป็นคนที่ไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน ช่วยกันทำมาหากิน คือรักเราก็ขอให้รักแม่เราด้วย เพราะตอนนี้โยเหลือท่านอยู่คนเดียว สำคัญที่สุดในชีวิตโยแล้ว ไม่เคยชอบคนหล่อเลยค่ะ ตั้งแต่ไหนแต่ไร เมื่อก่อนสเปกเราชอบคนฉลาดมากกว่า"

จำได้มั้ยว่าสามีเก่าเราหล่อมั้ย?
โยโกะ : "ไปเปิดรูปดูแล้วค่ะ ไม่ได้หล่ออะไรมากเลยค่ะ แสดงว่าสเปกยังคงเดิมๆ มั้ยคะ"

ไม่อยากแต่งตั้งแต่ก่อนแต่ง?
โยโกะ : "ไม่หรอกค่ะ เราเฉยๆ ถ้าจะสร้างครอบครัวมีลูกก็อีกเรื่องนึง โยถือว่าโยเห็นมาเยอะ รับได้ เป็นความรู้สึกอย่างหนึ่ง แต่ถ้าจะสร้างครอบครัวต้องเคารพซึ่งกันและกัน ขอบเขตต้องมี เขตใครเขตใคร ต้องเคารพในการตัดสินใจและช่วยเหลือกัน ไม่ใช่มาทำร้ายกัน ตรงนี้มากกว่า"

เขาพามากินในบ้านบ้างหรือเปล่า?
โยโกะ : "เพื่อนๆ ว่าอย่างนั้นค่ะ คงมีบ้าง แต่จำไม่ได้ อาจจะเห็นด้วยหรือเปล่า ถึงได้มีเรื่องมีราวกันตั้งแต่ตอนนั้น บ้านก็บ้านเรา"

ตอนเขาเอามากินที่บ้าน มีใครรู้ใครเห็นมั้ย?
แม่ : "ไม่ค่ะ เพราะเราอยู่กันคนละบ้าน แต่วันที่แต่งรู้สึกผู้ชายคู่ของเขาก็ไปยืนร้องไห้อยู่หลังบ้าน แม่ก็ให้โยตัดสินใจเอง"

แม่เล่าแล้วปฏิกิริยาโยเป็นยังไง?
โยโกะ : "ไม่เป็นยังไง ก็ลองดูสักตั้ง เพราะงานมันกำลังจะเริ่ม ก็อยู่กันเป็นปีๆ"

อะไรที่ทำให้ตัดสินใจว่าไม่ทนแล้ว?
โยโกะ : "แขนหักอยู่สิงคโปร์ ทำให้โยรับงานไม่ได้ เหมือนโดนชกด้วย มีสัญญาหนังทำให้ผิดสัญญากับเขาไป เราก็เหมือนไม่เอาค่าเลี้ยงดูอะไร ขอให้หย่ากันดีๆ จ้างทนายให้จัดการที่สิงคโปร์ เพราะเรายื่นไปสถานทูตที่นั่น เขาเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเหมือนกัน ก็ยื่นสถานทูตที่โน่น ก็หย่าได้ เพราะไม่งั้นเขาก็เสีย เพราะหน้าที่การงานเขาดีมาก"

กลัวเจอแบบเดิมมั้ย?
โยโกะ : "บอกตรงๆ เก้งกวางไม่กลัวนะคะ โยต้องการเป็นเพื่อนมากกว่า มันไม่ใช่สาวๆ แล้ว เหมือนเราต้องการมีคู่คิด"

เขายอมรับตรงๆ มาเป็นเก้งกวาง แล้วมาขอเป็นคู่ชีวิต กับเขาไม่บอกว่าแอบไปกิน เลือกแบบไหน?
โยโกะ : "บอก จะรับได้ ถ้าเจอทีหลังจะฟ้องร้องค่ะ คุณมีเจตนารมย์ไม่ซื่อตั้งแต่แรก คุณไม่ยอมบอก"

ตอนนี้แม้ความจำหายไปบ้าง แต่มีความสุข?
โยโกะ : "ต้องมีความสุขค่ะ ทุกข์บ้างเป็นธรรมดา ถ้าจะนั่งทุกข์อย่างเดียวก็ไม่ไหวนะคะ ยิ่งตอกย้ำตัวเองให้เศร้าหมองไปเรื่อย เรื่องสมองมีผลอยู่แล้วเราจะยิ่งไปซ้ำเติมมันเหรอ มันไม่ใช่ ทำอะไรมีความสุขก็ทำไปเถอะ ทำแล้วไม่เบียดเบียนใครก็ทำไปเถอะ ถ้าอยากสวย ยิ่งป่วยยิ่งต้องสวย"

แม่พอใจกับ 70 เปอร์เซ็นต์?
แม่ : "ถ้าเต็มร้อยก็ดี ตอนนี้ก็ดีค่ะ"
โยโกะ : "อีก 30 แม่ต้องเหนื่อย ดูแลค่ะ"