โรสแมรี่ ย้อนจุดหักเหของชีวิต ตัดสินใจเลือกลูกไม่ทำแท้ง คิดฆ่าตัวตาย

ยุคนั้นดังมาก ดังระดับไหน?
โรสแมรี่ : "เราไม่คิดว่าจะดังมาก แต่มันขึ้นอันดับหนึ่งฮอตเวฟ ก็เลยคิดว่ามันน่าจะดังมั้ง เพราะตอนนั้นฮอตเวฟเป็นคลื่นที่วัยรุ่นฟังเยอะที่สุด คอนเสิร์ตก็เยอะ โรสทำงานจนไม่รู้ว่าทำงานเยอะขนาดไหน มีไปทัวร์ทั่วเลย"

ณ วันที่รู้ว่าท้อง และตัดสินใจว่าจะเอาไว้หรือไม่เอาไว้ อะไรมากกว่ากัน?
โรสแมรี่ : "เอาไว้มากกว่า แต่ในความเป็นจริง ถ้าเราเอาเขาไว้ เราจะเอาอะไรกินกันสองคน เราจะฝากท้องยังไง ช่วงทำงานไม่ได้เราจะเอาเงินที่ไหนซื้อนม มันอยู่ในหัวเต็มไปหมด โรสเดินตั้งแต่พระราม 3 ไปจนถึงถนนจันทน์ 4 พระยา ค่อยๆ เดินแล้วคิด เพราะพ้อยท์แรกพอรู้ว่ามีน้อง คิดร้ายไว้ก่อนว่าถ้าเขาไม่รับล่ะ เพราะเป็นนักดนตรีเหมือนกันด้วย คิดแย่ๆ ไว้ก่อนว่าเราจะทำยังไงดี"

ต้องไปกินข้าวหลังโรงแรมคนเดียว?
โรสแมรี่ : "ใช่ ตอนแรกที่เขาตกลงไว้ โรสกินข้าวได้นะ วันละ 200 หรือกินเกินก็ให้บอกเรา เซ็นเอาไว้ เพราะเป็นของเราให้โรสนะ ค่าจ้างพี่เลี้ยงดูแลโรสเราจะจ่ายให้นะ เขาก็มาดูแลทุ่มนึงตอนโรสไม่อยู่ โรสร้องเพลงเสร็จ 3 ทุ่มก็กลับ แล้วเขาก็บอกว่าเขาดูแลเรื่องค่าพี่เลี้ยงให้ไม่ได้แล้วนะ เราก็ถามว่าจะทำยังไง ต้องอุ้มลูกไปเหรอ เขาก็บอกว่าแล้วแต่จะคิดแล้วกัน เรื่องข้าวที่โรงแรมก็ไม่ให้กินแล้วนะ แล้วเราจะกินยังไง ในเมื่อเงินเดือนเราก็น้อย ตอนนั้นงงมาก ก็เลยต้องไปกินที่พนักงานเขากินกัน อาหารลูกค้าที่เก็บใส่ตู้ที่พอจะยังเหลืออยู่ จะมีอาหารพนักงาน อาหารดีๆ อย่างปลา บางทีเราเห็นเขากินกันก่อน เพราะเราร้องเพลงเสร็จคนสุดท้าย เราก็เอาเศษที่เหลือมากิน บางทีมีแต่น้ำซุปก็ต้องกิน นั่งกินอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีใครคุยด้วยเลย เป็นความกดดันอยู่อย่างนั้นหลายเดือนมาก เขาพยายามบีบให้เราออก แต่เราไม่มีทางออก เพราะเราไม่มีบ้าน ไม่มีญาติพี่น้องอยู่ที่นี่เลย แล้วเราต้องหอบทั้งพ่อทั้งลูกทั้งหมากลับมา ลูกก็เล็ก แล้วจะทำงานประจำยังไง อายุขนาดนี้แล้วไม่เคยทำงานประจำ เป็นนักร้องมาตลอด ซึ่งเพื่อนก็รู้ว่าเราลำบาก กลับบ้านก็มีช่วงนึงที่เราโฮออกมาเลย กวาดบ้านอยู่แล้วออกมาหมดเลย มันอัดอั้น เราไม่เข้าใจว่าคนเหล่านั้นเอาอะไรมาวัดว่าวันนึงจะไหว้เพราะเราเป็นเพื่อนเจ้าของ แต่พอวันนึงเราโดนบีบ ทำกับเราเหมือนไม่ใช่คน เรารู้สึกว่าคุณรู้จักเราแค่ไหน มองค่าความเป็นคนเราขนาดไหนถึงทำแบบนี้"

เป็นจุดเริ่มต้นทำให้เป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า?
โรสแมรี่ : "โรสว่ามันน่าจะนานแล้ว ตั้งแต่เด็กด้วย ตอนเด็กชีวิตเราก็ไม่ได้ดีเหมือนกัน โรสว่ามันมาออกตอนที่พ่อเสีย หลังจากเหตุการณ์นั้นเขาก็เริ่มเอ๋อ น็อกไปรอบนึง ขาดออกซิเจนไป 4 นาที แล้วก็เอ๋อ กลับมากรุงเทพฯ ก็หาบ้านไม่เจอ ไปนั่งอยู่ในบ้านใครก็ไม่รู้ แล้วมีคนโทรหาบอกว่านี่พ่อพี่มาเดินอยู่ถนนจันทน์ เคาะทุกบ้านเลยว่าโรสอยู่มั้ย โรสก็ไปรับ เขานั่งเหมือนเด็กๆ ถือถุงไก่ถุงนึงเอามาให้หมา เราก็แบบป๊ากลับเถอะ เขาก็ไม่กลับ นั่งเหมือนเด็ก อีกวันนึงก็จำทุกอย่างได้ เหมือนเป็นช็อตๆ ไป ถามว่าเราโกรธมั้ย เราโกรธนะ เพราะทำกับพ่อเรา"

สุดท้ายไปหาหมอและกินยา?
โรสแมรี่ : "ก็รีบไปหาหมอ หมอก็รีบเช็กคลื่นหัวใจ เช็กเลือด เช็กความดัน หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรนะ ไม่มีความดัน ไม่มีน้ำตาลในเลือด หัวใจก็เต้นปกติ เราก็บอกว่าไม่ๆ หมอหนูจะตายจริงๆ มันหายใจไม่ออกจริงๆ มันบีบรัด เขาก็ตรวจให้อีกรอบ แต่ก็ไม่เป็นอะไร เขาก็บอกว่าแพนิค ซึมเศร้า พรุ่งนี้พบจิตแพทย์เลยแล้วกัน เราก็โอเค ก็ไปพบแพทย์และกินยา"

เขาให้กำลังใจเรายังไง?
โรสแมรี่ : "เยอะแยะ คุณแม่เจ็บตรงนั้นตรงนี้เหรอ รอยข่วนเป็นยังไง กินยาหรือยัง"

ถ้าใครอยากติดต่องานละคร โฆษณาติดต่อได้เลย?
น้องพีเจ : "ได้เลยครับ 095-4466-595 ครับ"

ค่าใช้จ่ายเขาได้ช่วยเหลือมั้ย?
โรสแมรี่ : "ตอนแรกก็มี แต่หลังๆ ก็น้อยลง เขาบอกว่าเป็นนักดนตรีติดโควิดก็ช่วยไม่ได้ ตอนหลังไม่ได้พูดก็ไม่ได้ทวงอะไร อยากช่วยเท่าไหนก็เท่านั้นแล้วกัน เพราะเบอร์บัญชีก็อยู่ตรงนั้น"

ชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ มีอาการที่เรารู้สึกว่ามีอาการที่โรคซึมเศร้ากำเริบมั้ย?
"มี มันเหนื่อย เหมือนเรายิ่งพยายามแต่ยิ่งไม่ได้ คนบอกว่าพยายามไม่พอ อะไรคือความพยายามไม่พอ โรสไม่มีเส้นสายอะไรเลย โทรไปของาน พยายามไปหางานทำ ทุกคนจะรู้เหรอว่าโรสทำอะไร เขาบอกว่าเราพยายามไม่พอ คุณมีโอกาสทำไมไม่ยื่นงานให้เรา เราก็ทำได้ เราทำอะไรก็ได้ ให้ช่วยเราหน่อย แต่จะให้เราไปตอกบัตรทำงานประจำเราทำไม่ได้ เรามีลูก เราจะจ้างพี่เลี้ยงคนนึงมานั่งดูแลลูกต้องได้เงินเดือนเท่าไหร่ แล้วอายุขนาดนี้ใครจะมาจ้างเงินเดือน 5-6 หมื่น เป็นแสน เป็นไปไม่ได้ เราร้องเพลงได้เราก็ร้องเพลง บางทีเราได้เงินหลักร้อยก็มีนะ แต่เราก็รับ โรสไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักร้องต้องได้เงินเยอะๆ มากกว่าคนอื่น"