เปิดใจ สมบัติ การ์ดเสื้อแดง ไม่แฮปปี้ถูกริบปลอกแขนคืน

เรื่องที่สอง เรื่องพ่อยกแม่ยกออกมาต่อว่าต่อขาน ว่าภาพลักษณ์ที่เสียหายเกิดจากการ์ดเสื้อแดง เกิดอะไรขึ้น

หลังเกิดเหตุ เขาให้เด็กคนนั้นไปหลังเวทีเพื่อถามไถ่ว่าเรื่องเกิดอะไร ยังไง เด็กก็ทำการพูดคุยเรียบร้อย เขาก็ขอปลอกแขนคืน บอกให้ยุติการปฏิบัติหน้าที่ เด็กก็ยอมทำตาม จังหวะเขาวอร์เรียกมาเป็นระยะๆ ตอนแรกว่าจะไม่ไป แต่เขาเรียกหลายทีก็ไปหลังเวที เจอเจ้าหน้าที่เขาบอกคุยกันเรียบร้อยแล้ว แล้วเจอไมค์ ระยองอยู่พอดี เขาก็ถามว่าเอาไงครับ ผมก็บอกว่าเอางี้แล้วกัน พี่หนุ่มในฐานะเป็นหัวหน้าและดูแลเด็กๆ อยู่เป็นหัวตรงนี้ เดี๋ยวพี่หนุ่มโพสต์ในเฟซบุ๊กเลยแล้วกัน แล้วเอาป้ายการ์ดเสื้อแดงที่ตัวเองทำ หรืออะไรก็ได้ที่บ่งบอกว่าเป็นเสื้อแดงให้เห็น เพราะเด็กที่ทำมีปลอกแขนแดงติดอยู่ด้วย ผมก็จะแก้ภาพลักษณ์ด้วยการขอโทษเพื่อให้มันเคลียร์ในเฟซบุ๊ก ขอโทษในหัวหน้าชุดเพื่อยุติความขัดแย้งที่เกิดขึ้น

รู้สึกยังไงเขาเอาปลอกแขนคืน
ต้องบอกว่าไม่แฮปปี้ เหมือนหลายกลุ่มหลายก้อน จริงๆ ไม่มีสิทธินะ อยากใช้คำว่าหยามแต่ไม่อยากใช้คำนี้ เดี๋ยวจะขัดแย้ง เราคุยกันก็ได้ บอกน้องดีๆ น้องก็เข้าใจ น้องก็น่ารัก

ภาพที่ออกมาเหมือนมีความขัดแย้งกันแล้ว
แต่บนความขัดแย้งที่เกิดขึ้น คนมากมายร้อยพ่อพันแม่ เรื่องขัดแย้งเป็นปกติแน่นอน แต่ก็ต้องจบที่การพูดคุย เจรจากัน ต้องจบปัญหาที่เกิดขึ้น ในเมื่อเราลงเรือลำเดียวกัน ถ้ามัวตีกันในเรือได้คว่ำกันทั้งลำแน่ๆ เดี๋ยวคงมีการพูดคุยกันในภายหลังในเวลาที่เหมาะสม สมควรไม่สมควรก็ว่ากันไป ปรับจูนกันไป

พอทำงานด้วยจิตอาสา ต่อว่าต่อขานกันแบบนี้ รู้สึกยังไง
ผมก็เฟลพอสมควร เพราะผมมาเอง กลับเอง ไม่มีอามิสสินจ้าง เลยรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่กับสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาบอกม็อบไม่มีแกนนำ แต่เหมือนเพนกวินจะบอกว่าให้การ์ดทุกคนไปลงทะเบียนกับไมค์ ให้ไมค์ดูแลการ์ด อันนี้จริงแค่ไหน

ก็เป็นเรื่องจริง แต่ด้วยมาตรการที่เกิดขึ้น น่าจะเกิดจากกรณีก่อนหน้านี้ที่กลุ่มวีโว้ โตโต้ มีวิวาทะกับกลุ่มอาชีวะ เขาก็คงต้องการเซ็ตระบบให้การ์ดทุกกลุ่มมาอยู่ในคอนโทรลอย่างที่บอก เพราะคำว่าแกนนำในมุมผม ยังไงก็ต้องมีแกนนำ แต่อาจเป็นวาทกรรมที่ต้องการทำให้ดูดี

ไม่ได้รู้สึกอะไรที่เขาเอาไมค์มาคุม
เสียความรู้สึกไปแว๊บนึง แต่ผมมองภาพใหญ่ ยังไงเราก็ต้องไปด้วยกัน ความรู้สึกต้องมีแน่นอนแต่ก็ปรับได้ ผมไม่ได้เด็กๆ 52 แล้ว จะมางอน อะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็น้อยใจ มันไม่ใช่ มีบ่นบ้างอะไรบ้าง แต่ภาพรวมเราเห็นอยู่ว่าจุดหมายเราคืออะไร

วางหลักการเวลาต้องเผชิญหน้าตร.ยังไงบ้าง
ผมจะบอกเด็กเสมอ ว่าให้สื่อทำงานให้เต็มที่ ไม่ต้องไล่ ไม่ต้องอะไรเขาเลย การที่สื่อมาเยอะๆ เขาจะเอาลงหรือไม่ก็อยู่ที่บก. ด้านบน ให้เขาทำเต็มที่ ถ้าเขาลงก็ประชาสัมพันธ์ม็อบโดยไม่ต้องซื้อสื่อโฆษณา ส่วนตร.ก็บอกให้เขาทำงานให้เต็มที่เหมือนกัน ไม่ต้องไปกดดัน กรณีมือที่สามมาก่อเหตุ เป็นจังหวะความโชคดีที่ผู้สื่อข่าวถ่ายภาพได้นั่นก็จะเป็นหลักฐานมายืนยันได้ว่าคนนี้ก่อเหตุ คนนี้ทำ เราก็ไม่ต้องหายากขึ้น ถ้าเรากีดกันสื่อหรือฝ่ายความมั่นคง แทนที่เราจะมีพยานหลักฐานมากขึ้น เหมือนเรางมเข็มในมหาสมุทรเลย

มีบางคนอารมณ์เดือด เกิดการปะทะกัน จัดการกับคนไปปะทะเจ้าหน้าที่ยังไง
ตลอดระยะเวลาที่เข้าไปจุดปะทะ ทุกคนก็ให้เกียรติ จะฟัง เวลาไปแต่ละที น้องๆ พี่ๆ ก็ตามไปเยอะพอสมควร ถ้าเราไปเขาจะเกรงใจ ทุกอย่างก็จะหยุด

หลักการทำให้น้องๆ ดูแลเกี่ยวกับบุคลที่สาม สอนยังไง
คงหมดสมัยสะพายกระเป๋าโน่นนี่ตรงมา เรามีจุดคัดกรอง ต้องตรวจค้น แต่คนพวกนี้จะสังเกตง่าย ถ้าไม่อินหน้าตาจะออก ของที่แจกจะไม่กิน เวลาในจุดพีคๆ ต้องปรบมือหัวเราะชอบใจ เขาจะอยู่เฉยๆ ไม่ออกอาการ เวลาแกนนำพูดในสิ่งตรงข้าม ก็อาจพูดสวนไปเลย แต่ยังไงก็มองออก บางทีเป็นสัณชาตญาณ บางคนอยู่ม็อบไม่ใช่น้อยๆ แต่สังเกตได้ง่าย ไม่ยาก