ครอบครัว แม่ปุ๊ก วางยาลูก ไม่เชื่อเงินบริจาคมีจริง-ใจสลายหลังรู้ไม่ใช่หลาน

พ่อ : "ผมไม่ทราบว่าจบมั้ย เขาไม่ได้บอกอะไร เขาถือชุดครุยเข้ามาและบอกว่าอากาศมันร้อน ไม่อยากให้พ่อกับแม่ไป"

พ่อ : "ก็สงสัยเหมือนกัน แต่ไม่ได้ท้วงครับ"

พ่อ : "ผมไม่รู้สาเหตุ ผมไม่ใจว่า 7 ครั้งจริงหรือเปล่า แต่ก็หลายครั้ง"

น้องชาย : "ไม่ค่อยสนิท ผมทำงานเช้ากลับมาเย็น ไม่ค่อยได้เจอกัน ผมก็อยูสังคมผู้ชายเด็กแถวบ้าน ส่วนพี่สาวเขาก็ออกไปเรียนมหาวิทยาลัย เลยไม่ได้สุงสิงกัน"

พ่อ : "ผมไม่ทราบเลย เพราะเขาอยู่หอ"

น้องชาย : "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ"

พ่อ : "ครับ เคยเลี้ยงดูน้องยิ้ม"

น้องชาย : "เคยป้อนข้าวป้อนน้ำ"

พ่อ : "อยู่บ้านด้วยกัน น้องยิ้มมาจากไหนเริ่มแรกผมไม่ทราบ เนื่องจากลูกสาวโทรมาหาผมที่บ้านบอกว่าปุ๊กมีน้อง ผมก็คุยกับแฟนว่าลูกโทรมาสารภาพผิดว่ามีน้องโดยไม่ได้บอกเรา ผมเป็นพ่อ เมื่อเขาสารภาพผิด เราก็ให้อภัยลูกและรับเขามาเลี้ยง มาอยู่ที่บ้าน"

พ่อ : "มารู้ตอนมีตำรวจมาจับที่บ้าน รู้เร็วๆ นี้ ถ้ารวมวันน้องยิ้มเสียก็เลี้ยงมา 5 ปี โดยคิดว่าเป็นลูกของเขา"

น้องชาย : "ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน"

พ่อ : "ไม่เคยเจอ และไม่เคยรู้จักพ่อแม่ที่แท้จริงเลย"

พ่อ : "ทีแรกไม่ทราบเรื่องอาการป่วย มีแต่เขาบอกว่าอาการเป็นยังไง ก็รู้แค่นั้น ก็คิดว่าเขาเจ็บป่วยธรรมดา"

น้องชาย : "ก็เชื่อสิ่งที่เขาพูดออกมา"

พ่อ : "เขาอยู่กับลูกเขาตลอดเวลา"

พ่อ : "ผมไม่เชื่อ ณ ตอนนั้น แต่รู้สึกยังไง ผมไม่ขอตอบ ไม่รู้ว่าลูกคิดยังไง"

น้องชาย : "ผมขอบอกว่าให้เป็นไปตามรูปคดี ให้ตร.เป็นคนดำเนินคดีดีกว่า"

พ่อ : "มันรุนแรงมาก ผมก็คิดในใจเหมือนกันว่ามันเป็นไปได้เหรอ"

พ่อ : "ถ้าในบ้านผมไม่เห็นมีอะไรที่เป็นการวางยาเลย เพราะเรานั่งทานข้าวด้วยกันทั้งหมด แม้กระทั่งหลาน"

น้องชาย : "ไม่ได้สังเกตเห็น ผมไปทำงานเช้า กลับมาก็มืด บางวันก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน"

พ่อ : "ต้องถามว่ามันหมายถึงอะไร ส่วนใหญ่ถ้าไม่รู้จักคือไม่มีเลย"

พ่อ : "ขอไม่ตอบแล้วกันครับ ก็ให้เป็นไปตามที่ตร.เขายึดไปแล้วกัน ที่ยึดไปที่เห็นก็เป็นน้ำยารีดผ้า"

พ่อ : "เขามาปรึกษาตอนที่จะขอรับบริจาค ตอนจะส่งผลแล็บไปตรวจที่ต่างประเทศแค่นั้น ตอนนั้นค่าใช้จ่ายมันสูงต้องส่ง่ไปอเมริกา ก็เลยบอกว่าลองดู แต่ได้จำนวนเงินตามที่ต้องการแล้วก็ให้ปิดเลย"

พ่อ : "ก็ปิดครับ แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ทราบแล้วครับ"

พ่อ : "ประมาณ 8 หมื่นบาท ได้ในเวลาค่อนข้างเร็ว แต่ไม่ทราบว่านานแค่ไหน"

พ่อ : "ไม่ทราบเลยครับ"

น้องชาย : "ไม่ทราบเลย เราไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่"

พ่อ : "เขาไม่ได้บอกอะไรกันเลยครับ"

พ่อ : "ถ้ามี 20 ล้านจริง ผมคงไม่อยู่บ้านเก่าๆ อย่างนั้นหรอกครับ"

พ่อ : "ใช่ครับ"

น้องชาย : "ผมก็ยังไม่เชื่อ เพราะผมก็ยังผ่อนหนี้บัตรเครดิต ผ่อนมอเตอร์ไซค์อยู่เลย ถ้ามีจริง พวกผมก็น่าจะสบายกว่านี้ ไปทำงานผมยังขับมอเตอร์ไซค์ไปทำงานอยู่เลย"

พ่อ : "ก็อาจเป็นไปได้"

พ่อ : "มีให้บ้าง 500 1,000 แค่นั้น ไม่ได้ให้เป็นจำนวนเยอะ เป็นหมื่นเป็นแสนไม่เคยมี"

น้องชาย : "ไม่เคยครับ มีแต่พี่สาวยืมเงินผม"

พ่อ : "ผมไม่ทราบ และไม่เคยเห็นครับ"

น้องชาย : "มีเห็นบ้าง แต่ไม่ได้อะไร ผมเห็นแต่รูปภาพที่เขาโพสต์มากกว่า ไลฟ์สดไม่เคยเห็น แล้วผมก็ไม่เคยพูด เพราะไม่ค่อยคุยกับเขาอยู่แล้ว เหมือนอยู่บ้านก็ต่างคนต่างอยู่" 

พ่อ : "คิดว่าตามเวรตามกรรม ไม่ได้มีข้อสงสัยใดๆ คิดว่าเป็นอาการป่วย ตอนนี้ก็ยังคิดว่าเขาเป็นหลานเหมือนเดิม ถึงไม่ใช่หลานในไส้"

น้องชาย : "ยังรักหลานคนนี้ มันผูกพัน ก่อนออกจากบ้านก็หอมแก้มเขา กลับบ้านก่อนนอนก็หอมแก้มเขา มันคิดถึงครับ (เสียงสั่นเครือ)"

น้องชาย : "ไปทุกวันครับ มันเป็นความผูกพันน้าหลาน เราเล่นกับเขา วันหยุดทำงานก็พาเขาไปเดินเล่น เวลาไปเตะบอลเขาก็มานั่งดูผมเตะบอล (ร้องไห้) เขาเป็นเด็กน่ารัก พูดเก่ง"

น้องชาย : "ก็นานครับ"

พ่อ : "ประมาณปีนึงครับ"

น้องชาย : "ตอนน้องยิ้มเสียผมก็อยู่รพ.ด้วยครับ แต่ผมไม่กล้าเข้าไปมอง ผมกลัว ไม่กล้าเข้าไปห้องที่น้องยิ้มเสีย ผมออกมาอยู่กับอิ่มบุญ กลัวเห็นตอนเขาหมดลมหายใจ ผมทำใจไม่ได้เลย"

พ่อ : "หมอไม่ได้คุยอะไรกับผม แต่แจ้งกับทางแม่เขาอย่างเดียวว่าอะไรยังไง"

น้องชาย : "เราไม่เคยถามพี่สาว เขาพูดกับพ่อแม่มาหมดแล้ว เขาชี้แจงว่าน้องเป็นอะไรยังไง เราเลยไม่ได้ถามอะไร"

พ่อ : "วันที่ 11 ส.ค. หมอพยายามยื้อทุกอย่าง เขาก็บอกให้ทำใจ น้องยิ้มสามารถไปได้ตลอดเวลา"

พ่อ : "ตกใจครับ ไม่เชื่อครับ"

 

น้องชาย : "ตกใจครับ ผมก็ไม่รู้ว่าจริงมั้ย ก็ให้เป็นไปตามพยานหลักฐานที่ตร.ชี้แจงมาดีกว่า ผมไม่อยากพูดอะไรที่ไปกล่าวหา เดี๋ยวจะดูไม่ดี ผมไม่ได้บอกว่าพี่สาวไม่ได้ทำนะครับ แต่ก็ให้ทำตามคดีไปครับ"

พ่อ : "หวั่นไหวครับ กลัวออกมาทางลบครับ"

พ่อ : "ก็ให้เขารับกรรมกับผลการกระทำที่ทำไว้นะครับ ตอนนี้ยังไม่ได้เจอเขาเลย เขาอยู่ในเรือนจำครับ"

พ่อ : "เขายังไม่ให้เข้าเยี่ยมครับ"

พ่อ : "ต้องให้เขารับกรรมตามผลการกระทำที่เขาทำมา ให้เขาทำใจครับ"

น้องชาย : "ถ้าทำก็รับสิ่งที่ทำไป กฎหมายจะลงโทษเขาเอง"

พ่อ : "ผมก็ยังยืนยันว่าน้องอิ่มคือลูกของปุ๊ก เพราะวันคลอดผมพาปุ๊กไปส่งรพ. เอง และรอเขาหน้าห้องคลอด จนเขาไปห้องพักฟื้น ผมเป็นคนแจ้งเกิด แจ้งชื่อกับหมอเองทั้งหมด"

พ่อ : "ผมไม่ทราบครับ ไม่เคยมีพ่อมาปรากฎตัวเลย ผมก็แปลกใจ แต่ไม่ได้ต่อว่าลูกครับ"