เดือดร้อนทั้งหมู่บ้าน นริน ยันไม่เกี่ยวคดีชมพู่ กลัวเป็นแพะรับบาป

นริน : "ยืนยันครับ ไม่ได้ทำครับ"

นริน : "รู้จักแต่ไม่เคยเห็นครับ"

ชนาภา : "อยู่หมู่บ้านเดียวกันแต่คนละโซน เอาจริงๆ ก็อยู่กันไม่ถึงร้อยครัวเรือน"

ชนาภา : "ก็เห็นแต่ส่วนใหญ่น้องเขาไม่ได้มาทางเรา รู้จักครอบครัวน้องแต่ไม่สนิท"

น้ำฝน : "หนูไม่เคยเห็น แต่หนูเป็นเพื่อนกับแม่น้องทางเฟซบุ๊ก"

ชนาภา : "อาจจะติดยา ต่อมาถูกข้อหาอนาจารเด็ก ก็คิดว่าเป็นเหตุผลนี้หรือเปล่าที่เขาคิดว่าเป็นทางนี้"

ชนาภา : "รู้ค่ะ เรากลับมาจากอีกหมู่บ้าน พี่เข้าไปบ้านแม่อยู่เกษตรสมบูรณ์ พอเที่ยงกลับมาหมู่บ้าน มีชาวบ้านเขาบอกว่าน้องชมพู่หาย"

ชนาภา : "ไปค่ะ"

นริน : "ไม่ได้ไป ผมนอนยังไม่ตื่น นอนอยู่ในบ้าน"

ชนาภา : "ไม่ได้ไปกันทุกคนค่ะ"

ชนาภา : "ความคิดเราถ้าเด็กจะเดินไปคงเดินไปไม่ไกล พอเราจะไปไกลๆ ก็มีคนตะโกนเรียกว่าเด็กจะมาแล้ว เขาจะมาส่งเด็กแล้ว โน่นนี่นั่น เราก็วิ่งเข้ามา เด็กมาจากไหน ใครพามา หมอดูพูด"

ชนาภา : "เหมือนเขาจะมีไปดู ไปทำอะไรกันประมาณนี้"

ชนาภา : "ยาก"

ชนาภา : "เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินไปคนเดียว ขนาดผู้ใหญ่ถ้าไม่เคยเดินยังลำบาก"

ชนาภา : "เป็นไปไม่ได้"

นริน : "ผมก็มองเหมือนกัน เป็นไปไม่ได้ เพราะมันชัน มีหินด้วย"

ชนาภา : "ไม่ใช่ค่ะ คือเราไม่คิดว่าเด็กจะไปขนาดนั้น คิดว่าจะหายบริเวณใกล้ๆ"

ฝน : "หนูคิดว่าน่าจะมีคนพาน้องขึ้นไปค่ะ ขนาดหนูเดินขึ้นไปยังรู้สึกเหนื่อย เด็กอายุแค่นั้นคงเดินขึ้นไปไม่ไหว"

ชนาภา : "เกือบหมดหมู่บ้านค่ะ"

นริน : "ผมไม่ทราบครับ ตร.สอบผม 10 กว่าครั้ง เขาถามว่าวันนั้นอยู่ที่ไหน ทำอะไร"

นริน : "ตอนแรกผมไปตัดไม้ หาของป่า กลัวผิดกฎหมายก็เลยโกหกว่าไปหาของป่า"

ชนาภา : "วันที่ 10 เขาขึ้นไปตัดไม้ เขากลัวผิดกฎหมาย ก็กลัวตรงนี้ เขาก็เลยโกหกว่าไปหาของป่าวันที่ 11 แต่จริงๆ เขานอนวันที่ 11 อยู่ที่บ้าน เขาไปตัดไม้วันที่ 10 เขาเหนื่อยเพลียทั้งวัน ไปไหนไม่ได้ ก็นอนอย่างเดียว"

นริน : "เขาสอบเรื่องน้องชมพู่นี่แหละครับ ว่าได้ทำมั้ย ผมบอกว่าไม่ได้ทำ"

ชนาภา : "เอาจริงๆ ไม่ได้สงสัยใคร หมู่บ้านเราเล็กนิดเดียว ไม่ได้ใหญ่"

ชนาภา : "เราไม่รู้จะพูดยังไง มันไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้"

น้ำฝน : "หมู่บ้านเราเป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่ห่างไกล ไม่เคยมีประวัติแบบนี้มาก่อน"

น้ำฝน : "ไม่คิดค่ะ คิดว่าอาจเป็นคนนอก"

ชนาภา : "ภูเหล็กไฟ ไม่ใช่แค่คนในหมู่บ้านที่ขึ้นได้ คนต่างจังหวัดก็เก็บผักหวาน เก็บอะไรได้ตลอด"

น้ำฝน : "ส่วนมากเป็นคนนอกหมู่บ้านที่ขึ้นไปหาของป่าค่ะ"

ชนาภา : "ไม่จำเป็นต้องผ่านก็ได้ค่ะ ถ้าเขาขึ้นเขาแล้วขณะที่เขาลงมา เป็นไปได้มั้ยที่เขาอาจเจอเด็ก เพราะบ้านชมพู่อยู่ใกล้ภูเขา"

ชนาภา : "ก็น่าจะ มันขึ้นได้ทุกคน อย่างที่เห็นรองเท้าก็ไม่ใช่คนในหมู่บ้าน"

ชนาภา : "ก็ได้ยินจากยายย้อม มีคนเห็นหลายคนเหมือนกัน แต่ไม่มีคนกล้าพูด เขาคงกลัวกัน กลัวไม่ปลอดภัย"

ชนาภา : "อันนี้ก็ทำให้เราคิดว่าถ้ารถแบ็กโฮอยู่ในหมู่บ้าน มันก็ต้องเป็นคนในหมู่บ้านที่จะสามารถนำขึ้นไปได้"

นริน : "ไม่ครับ แต่ผมคิดว่าคนที่เกี่ยวข้องกับน้องชมพู่เอาขึ้นไป"

นริน : "มี ผมก็คิด แต่เอ่ยชื่อไม่ได้"

นริน : "อยู่ในหมู่บ้านนั่นแหละครับ สังเกตอยู่ มันร้อนตัวเอง"

ชนาภา : "คือตอนนั้นเราคิดว่าไม่มีคนในหมู่บ้านจนกว่าเรามาเห็นรถแบ็กโฮ ถ้ารถนี้อยู่ในหมู่บ้าน แล้ววันที่ 12 13 14 เราไปหาตั้งเยอะแยะ ทำไมเราไม่เห็น แล้วอยู่ๆ รถมาโผล่ แสดงว่าคนในหมู่บ้านหรือคนแถวๆ นั้นแหละต้องเอาขึ้นไปเพื่อสร้างสถานการณ์ ทีแรกเรามั่นใจว่าไม่ใช่คนในหมู่บ้าน จนกระทั่งเราเห็นรถแบ็กโฮอยู่บนภูเขา"

ชนาภา : "ถ้าเป็นคนอื่น เขาไม่เอาขึ้นไปหรอกค่ะ อย่างคนเก็บของป่าคงไม่มาเอาแบ็กโฮไปวางไว้หรอกค่ะ"

ชนาภา : "รู้จักค่ะ"

ชนาภา : "แกเป็นคนโผงผาง พูดดัง พูดเก่ง"

ชนาภา : "(ยิ้ม)"

นริน : "โผงผาง ดุ"

ชนาภา : "ในสายตาชาวบ้านก็ดุ เป็นคนชอบพูดเสียงดัง"

ชนาภา : "มีค่ะ อย่างเช่นเรื่องกรรมการ กองทุนหมู่บ้าน แกจะโวย"

ชนาภา : "อันนี้เคยได้ยินเขาพูดกันมา แต่ไม่เคยเห็น แกชอบว่าเมีย เป็นคนเสียงดัง"

ชนาภา : "ผู้ต้องสงสัยเยอะ แอ๋มเป็นคนธรรมดา ไม่เห็นว่าจะมีเรื่องอะไรกับใคร"

นริน : "แต่ชอบบิดรถมอเตอร์ไซค์เสียงดังแค่นั้น"

ชนาภา : "ถ้ายาเสพติดไม่แน่ใจเหมือนกัน"

ชนาภา : "เขาให้รับเรื่องของอนาจาร"

นริน : "ตร.คนนึงเขาบอกให้รับไปเลยตรงๆ แต่ผมบอกว่าผมไม่ได้ทำ จะรับยังไง คนนั้นเป็นเด็กอีกคน เป็นหลานผมเอง"

นริน : "ไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ เขาบอกกูรู้นะว่ามึงรู้ แต่มึงไม่บอก"

นริน : "ไม่ได้คุยครับ"

ชนาภา : "ได้คุยทางโทรศัพท์วันที่ 12 ว่ามีน้องคนนึงเขาอยากช่วย เอานักข่าวมั้ย เขาจะได้ช่วยกันหาหลายทาง"

ชนาภา : "เลี้ยงค่ะ เราก็โดนเหมือนกัน เขามาเก็บหลักฐานไป เลี้ยงกันน่าจะทุกหลังคา"

ชนาภา : "ยังไม่ได้บอกมาค่ะ"

น้ำฝน : "วุ่นวายค่ะ ในหมู่บ้านก็กลัวกันไปหมดเลย ไม่มีเวลาทำมาหากิน ตอนนี้กลัวว่าจะถูกบอกว่าเป็นคนทำ ผวาค่ะ"

ชนาภา : "การที่ถูกตร.เรียกสอบ เราก็กลัวว่าถ้าตอบแบบนี้จะถูกมั้ย ถ้าพูดไปจะไม่ตรง ก็กลัวอยู่ค่ะ"

ชนาภา : "เท่าที่ยายย้อมเล่าให้ฟัง เราไม่ได้เห็นคนเดียว มีคนอื่นเห็นด้วยแต่เขาไม่พูด ยายย้อมเป็นคนแรกๆ ที่ไปบ้านน้อง"

ชนาภา : "ไม่มีใครเชื่อค่ะ"

ชนาภา : "กลัวมากค่ะ"

นริน : "กลัวครับ"

นริน : "มันบอกไม่ได้ ในใจคิดว่ายังไงตร.ก็ต้องจับได้"

นริน : "นายพลนั่นแหละ ใกล้ตัว"

ชนาภา : "(สะกิด) อย่าไปเอ่ยชื่อ"

ชนาภา : "ค่ะ ช่วงนี้ชาวบ้านน่าสงสารมาก เราก็ผวา เวลารถเจ้าหน้าที่มา มาบ้านฉันหรือเปล่า มารับฉันไปสอบหรือเปล่าวะ"

ชนาภา : "ก็กลัวอยู่นะคะ เราไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่ไปขั้นไหนแล้ว อย่างสามีเรา เรามั่นใจว่าไม่ได้ทำ แต่สุดท้ายตกเป็นผู้ต้องสงสัย มิหนำซ้ำได้คดีอนาจาร โดยที่เราก็มั่นใจอีกว่าสามีเราไม่ได้ทำ เราก็เลยกลัว อยากบอกว่าถ้าใครมีเบาะแสให้ช่วยๆ กันหน่อย"

ชนาภา : "โหย เยอะมาก"

ชนาภา : "ไม่ได้ยินนะ ส่วนมากบอกว่าเต็มใจมา ตรงนี้เราไม่รู้จริงๆ"

ชนาภา : "น่าจะยังนะคะ คงสอบไปเรื่อยๆ"

นริน : "อยากให้ตร.จับได้ อย่าให้มาเป็นผมเด้อ"

นริน : "มั่นใจครับ"

ชนาภา : "อยากขอร้องมากกว่า ใครที่ทำออกมายอมรับได้แล้ว ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนกันไปหมดแล้ว สงสารชาวบ้านเถอะค่ะ"

ฝน : "อยากให้ออกมายอมรับ ตอนนี้ชาวบ้านไม่ได้ทำมาหากินอะไรเลย ลำบากมาก"